بررسی یافته های آزمایشگاهی والدین بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور در مراجعه کنندگان بیمارستان امام حسین (ع) طی سال ۱۳۷۶

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای ناقلان بیماری بتاتالاسمی و اهمیت پیشگیری از تالاسمی ماژور و به منظور تعیین وضعیت یافته های آزمایشگاهی ناقلین به این بیماری، این تحقیق بر روی والدین کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین (ع) طی سال 1376 انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش توصیفی بر روی کلیه والدین کودکان صورت پذیرفت و از تمام والدین به میزان 3cc خون وریدی edta جهت انجام آزمایش cbc و الکتروفورز هموگلوبین گرفته شد. در آزمایش های cbc مطالعه بر روی mcv و mch و تعداد rbc به عمل آمد. mcv کمتر از 80 fl و mch کمتر از 27 pg به عنوان اختلالات cbc در نظر گرفته شد. در آزمایش الکتروفورز هموگلوبین، میزان هموگلوبین a2 بیش از 3.5% به عنوان اختلال در الکتروفورز منظور گردید. یافته ها: از 48 فرد مورد بررسی، تمامی (100%) دچار اختلال mcv و mch بودند. میزان mcv و mch در آن ها به ترتیب fl 4.5±60 و pg 1.5±20 بود. 62.5 درصد افراد دارای rbc بالاتر از طبیعی و 37.5% rbc طبیعی داشتند ولی هیچکدام دارای rbc پایین نبودند. در بررسی نتایج الکتروفورز، 89.5% افراد، اختلال در الکتروفورز را نشان دادند و 10.5% دارای هموگلوبین a2 طبیعی، کمتر از 3.5% می باشند. میزان هموگلوبین a2 1.1±5.2 درصد و هموگلوبین f 2.4±2.4 درصد بود. نتیجه گیری: تمام والدین کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور دارای اختلال در شاخص های cbc بودند. پس توصیه می شود که قدم اول برای بررسی تالاسمی مینور انجام یک آزمایش ساده cbc باشد که در صورت اختلال، سایر آزمایش های تکمیلی و الکتروفورز هموگلوبین انجام گیرد. همچنین تحقیقات بیشتر در جهت تعیین قدرت شاخص های cbc در تشخیص تالاسمی مینور توصیه می شود.